Sibuna kazała udowodnić , że znam jej myśli . Wykorzystałem to , że stoi na przeciwko mnie i gdy się postaram to mogę wniknąć w jej myśli . Nawet te które stara się zapomnieć . Stanąłem pewnie i spojrzałem w jej oczy . Nagle coś wymknęło się z pod kontroli . Zamiast zobaczyć jej myśli ona miała wgląd w moje . Czułem jak brnie w głąb mych myśli . Powoli dotarła do wspomnień . Miałem dość tego zamknąłem oczy by przerwać kontakt .
- O Matko ! Ty jesteś tym za którego cię podejrzewałam ! Czemu mi nie powiedziałeś ?!
- Bo nie lubię do tego wracać ! Czemu brnęłaś dalej ?! Tak bardzo chciałaś się dowiedzieć kim jestem ?
Czułem , że kolor oczu zmienia mi się na czerwony .
- Tak ! Teraz, gdy wiem kim jesteś . Nie możesz mnie tak po prostu zostawić . Tchnij we mnie i uczyń realną. Przywróć mnie do życia .
- Nie mogę !
- Wydaje się, że spałam tysiące lat .
- Cały ten czas nie mogę uwierzyć, że nie potrafiłem cię powstrzymać od prawdy . Trzymany w mroku wyuczony na blokadę , ale Ty byłaś tuż przede mną i stało się ...
- Jak możesz wejrzeć w moje oczy, jak w otwarte drzwi . Które wiodą Cię do środka mojego wnętrza.Gdzie stałam się tak skostniała bez duszy . Tam gdzie stałam się taka odrętwiała . Czemu robisz mi taką krzywdę?
- Przepraszam
< Sibuna dokończ>
